Ακριβώς όπως οι συγγραφείς λένε πως μαγειρεύουν μια ιστορία, νοστιμεύουν ένα κείμενο, μισοψήνουν ιδέες για την πλοκή, καρυκεύουν μια σκηνή, γαρνίρουν με λίγο σασπένς τα άνοστα κόκαλα ενός συλλογισμού, πλάθουν τη μαλακιά, ανούσια ζύμη ενός βιβλίου της πεντάρας για να ξεφουρνίσουν ένα κείμενο πατάτα, σερβίρουν ένα κοψίδι απ’ τη ζωή καρυκευμένο με υπαινιγμούς που να μπορούν να χωνέψουν οι αναγνώστες, έτσι κι εμείς, οι αναγνώστες, λέμε ότι ξεκοκαλίζουμε ένα βιβλίο, ότι είναι η πνευματική τροφή μας, ότι το καταβροχθίζουμε στην καθισιά μας, ότι αναμασάμε τα κομμάτια ενός κειμένου, ότι μηρυκάζουμε ένα απόσπασμα, ότι γευόμαστε τις λέξεις ενός ποιητή, ότι χορταίνουμε με ποίηση, ότι διαιτώμεθα με αστυνομικές ιστορίες.
Τάδε έφη
Alberto Manguel, Η ιστορία της ανάγνωσης, μτφρ. Λύο Καλοβυρνάς, Αθήνα: Λιβάνης 1997, σ. 279-280.
Εσείς
Με τι θα παρομοιάζατε τις πράξεις της γραφής και της ανάγνωσης;
