Έχετε σκεφτεί ποτέ τη σχέση σας με τον συγγραφικό σας εαυτό; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ μήπως δεν είστε πραγματικά εσείς αλλά κάποιος ή κάποια σωσίας σας που εμφανίζεται ξαφνικά μέσα στην υπαρξιακή σας πλήξη, κάνει ξεδιαντροπιές και σας κλέβει τη ζωή;
Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, για παράδειγμα, περιέγραφε τον συγγραφικό του εαυτό σαν ένα φανταστικό ον που εκτρεπόταν σε υπερβολές και θεατρινισμούς, μετατρέποντας τη δική του ζωή σε υποταγή, απώλεια, φυγή και λήθη. Παίρνοντας το παλιό μοτίβο του Τζέκυλ και Χάυντ (1886), ο Μπόρχες έπλασε τον εαυτό του σαν μια αλλόκοτη δυαδική υπόσταση σε απόλυτη και αξεπέραστη εσωτερική δυσαρμονία: ένα παθητικό Εγώ που δεν ζούσε παρά μόνο για να μπορεί να υπάρχει ο Άλλος και να παρατηρεί τις υπερβολές του από απόσταση με μιαν αίσθηση βαθιάς αποξένωσης.
Δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χάυντ
Προτεινόμενα αναγνώσματα
Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ο Μπόρχες κι εγώ», Ιστορίες, μτφρ. Κάτια Γουίλσον, Αθήνα: Ερμής 1988, σ. 101-102, 194.
Robert-Louis Stevenson, Η παράξενη υπόθεση του δόκτορος Τζέκυλ και του κυρίου Χάυντ, μτφρ. Σπάρτη Γεροδήμου, Αθήνα: Ερατώ 2019.
Ζοζέ Σαραμάγκου, Ο άνθρωπος αντίγραφο, μτφρ. Αθηνά Ψύλλια, Αθήνα: Καστανιώτης 2005.
Εσείς
Ποια είναι η δική σας σχέση με τον συγγραφικό σας εαυτό;
