Διάβασα Το βιβλίο των ερωτήσεων του Πάμπλο Νερούδα και διάλεξα μερικές (λίγες, πολύ λίγες) για να τις μοιραστώ μαζί σας. Εννοείται πως η επιλογή έγινε με βάση τις δικές μου ευαισθησίες που δεν είναι δεδομένο ότι ταιριάζουν με τις ευαισθησίες των άλλων ανθρώπων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, προτείνω πάντα την καταφυγή στο πρωτότυπο και την προσωπική ανάγνωση.
Η υπογραφή του Πάμπλο Νερούδα
Ισχύει πως πρέπει να ποτίζουμε τις προσδοκίες με πρωινή δροσιά;
Τι θα πουν για την ποίησή μου αυτοί που δεν άγγιξαν ποτέ το αίμα μου;
Πώς γίνεται και σ’ εποχές σκοτεινές να γράφουν με αόρατο μελάνι;
Για ποιον λόγο με τσιμπάνε οι ψύλλοι κι οι λογοτεχνικοί καραβανάδες;
Αλήθεια, στην πατρίδα μου τα βράδια πετά ένας κόνδορας κατάμαυρος;
Χάλια η Ζωή χωρίς την Κόλαση! Δεν μπορούμε να την ξαναφτιάξουμε;
Μπορώ να ρωτήσω το βιβλίο μου αν το ‘γραψα εγώ ή κάποιος άλλος;
Πόσες βδομάδες κρύβει μία μέρα και πόσα χρόνια κρύβονται στον μήνα;
Το τέσσερα είναι πάντα τέσσερα; Το επτά ισούται επτά για όλους;
Τον φυλακισμένο όταν κτυπά το φως είναι το ίδιο φως που μας φωτίζει;
Εκείνος ο καθώς πρέπει βουλευτής —λαγούς με πετραχήλια μου έταζε!—
άραγες έφαγε με τον γιόκα του την πίττα, ολόκληρη, του φονικού;
Πεθαίνουν ενίοτε από ντροπή τα τραίνα αν χάσουνε τον δρόμο τους;
Γιατί οι φτωχοί τείνουν να λησμονούν μόλις ξεφύγουν από τη φτώχεια τους;
Και πού κρατούν οι πλούσιοι άνθρωποι τα όνειρά τους, σ’ ένα κλειστό κουτί;
Υπάρχει κανείς, κάποιος, να ρωτήσω τι ήρθα να κάνω σ’ αυτόν τον κόσμο;
Είναι κάτι πιο γελοίο στη ζωή απ’ το να σε λένε Πάμπλο Νερούδα;
Στο μέρος όπου χάθηκα τελικά εκεί συνάντησα τον εαυτό μου;
Με όσες αρετές έχω ξεχάσει μπορώ να ράψω καινούργιο κοστούμι;
Αν μάθουν οι μύγες να φτιάχνουν μέλι θα προσβάλουν, άραγε, τις μέλισσες;
Πονάς περισσότερο αν ελπίζεις ή αν δεν ελπίζεις τίποτε, ποτέ;
Πού τελειώνει το ουράνιο τόξο, μες στην ψυχή σου ή στον ορίζοντα;
Πού πάει το υλικό του ονείρου; Μπαίνει στα όνειρα άλλων ανθρώπων;
Γιατί ὁ σκελετός μου παραμένει αν η ψυχή μου γνώρισε την Πτώση;
Εκεί όπου τα όρια τελειώνουν θάνατος είναι ή απειροσύνη;
Τι μας βαραίνει πιότερο τη μέση, οι σωματικοί πόνοι ή η μνήμη;
Γιατί επέστρεψα στην απάθεια του απειρομέτρητου ωκεανού;
Αυτή η βαθμιαία εξάντληση είναι κανόνας ή μήπως αγώνας;
Ποιος με διέταξε να χαλαρώσω τους αρμούς της υπερηφάνειάς μου;
Ποια θέση κύρια καταλαμβάνω στο δικαστήριο της λησμοσύνης;
Το ποιητικό κακορίζικό μου θα κοιτά με τα μάτια τα δικά μου;
Στη θάλασσα του δεν συμϐαίνει κάτι, ρούχα υπάρχουν για να πεθάνουμε;
Είμαι μοχθηρός ορισμένες φορές ή πάντοτε είμαι το καλό παιδί;
Ανακαλύπτουμε την καλοσύνη ή το προσωπείο της καλοσύνης;
Όποτε βρέχει πάνω απ’ τις πόλεις τις πονεμένες, σε ποια γλώσσα βρέχει;
Από ποιο μισάνοιχτο παράθυρο χαζεύω τον παραχωμένο χρόνο;
Μήπως όλα όσα βλέπω μακριά είναι όσα μου μέλλεται να ζήσω;
Τάδε έφη
Πάμπλο Νερούδα, Το βιβλίο των ερωτήσεων, μτφρ. Δημήτρης Αγαθοκλής, ηλεκτρονική έκδοση Νοέμβριος 2020. Λήψη από Δ. Αγαθοκλής – Ποίηση (dagathoklis.com)
Βλ. και Pablo Neruda, Το βιβλίο των Ερωτήσεων (Μτφρ.: Δημήτρης Αγαθοκλής) | ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ (neoplanodion.gr)
Εσείς
Ποιες είναι οι δικές σας διερωτήσεις;
