Στη μοναξιά του κερχανά

Κεσάτια απόψε… ούτε ένας καρντάσης δεν χτύπησε την πόρτα. Διαολεμένο το κρύο, πού να βγουν στην πιάτσα τα νοικοκυρόπαιδα! Άφαντος κι ο Νώντας από προχθές που μπούκαρε το Ηθών για να μαζέψει καμιά αδήλωτη…. Εγώ κυρ- διοικητά, του ΄πα, κάνω παστρικές δουλειές. Τα μπατσικά δεν μας αφήναν σε χλωρό κλαρί στα καλντερίμια, μας κυνηγούν και σπιτωμένες. Είπα καλντερίμι και θυμήθηκα την Μπέτυ. Τι να κάνει, να ζει άραγε; Χρόνια ολόκληρα, κάθε βράδυ, στην ίδια πιάτσα, κοντά στον Σταθμό. Τι χρόνια! Παζάρεμα με τον πελάτη, πέντε λεπτά στα όρθια στο ντουβάρι κοντά στις ράγες των τρένων και το ποσοστό στην άκρη για το νταηλίκι του νταβατζή… μα, σαν να ακούω βήματα από μπότες, κανένα φανταράκι θα αριβάρει, ας πάω να του ετοιμάσω κανένα ζεστό να στυλωθεί…