Το φευγιό του Θησέα

Στραμμένο το βλέμμα στο πέλαγος, διψασμένη ψυχή καρτεράς
πανί στο κατάρτι, σημάδι μετάνοιας στο κύμα.
Τα λευκά σου μαλλιά, οι ρυτίδες σου μαρτυρούν τον καιρό τον αδάμαστο.
Αριάδνη, κυρά μου, σε γέλασαν του Θησέα τα όμορφα λόγια.
Οι μνήμες στολίδι στις νύχτες σου, ξετυλίγονται σαν το κουβάρι,
του μίτου η κλωστή σ’ αιχμαλώτισε, τιμωρία βαριά για τα χάδια,
η οργή των δικών σου το φόβητρο, το φευγιό μας η ύστατη λύση
κι απόψε του ανέμου το σφύριγμα κουβαλά προδοσίας κατάρες.
Απ΄ τον χρόνο η μορφή του σβησμένη, γραμμές σκόρπιες σε φθαρμένο καμβά,
στην καρδιά σου οι όρκοι θαμμένοι, να ξεφύγουν της λήθης το χνάρι.
Του Διονύσου το σώμα στο πλάι σου, η ανάσα του υγρή φυλακή,
ξαγρυπνάς· η ζωή σου εκούσιος λαβύρινθος.
Πριν το χάραμα δυο στιγμές ευτυχίας, στ΄ όνειρό σου εκείνος ορμά,
νυφικό πέπλο φοράς στο κεφάλι, το βήμα του αργό στη γαμήλια πομπή.
Ομίχλη πυκνή κατεβαίνει, τρυπωμένη στων ματιών σου τις κόγχες
του χεριού του το χάδι δεν νιώθεις, μον’ ακούς την ηχώ της φωνής του.
Τα βουβά δάκρυά σου διαλύουν την αντάρα μαζί με το ψέμα.